De beige Mevrouw

Er was een tijd dat ik bij het verlaten van de supermarkt meer geld uitgaf dan bij de kassa. Collectanten, straatkrantverkopers, kaartverkopers, AD abonnementaansmeerders ,bedelende junkies en ander bedwelmd gespuis wisten mij ervan te overtuigen mijn portomonnee te trekken.
Op het moment dat ik in gesprek ga, ben ik eigenlijk al om. Iedereen weet wat er tegenwoordig met het grootste deel van de opbrengsten van het goede-doelengeld gebeurd en dat die straatkrantverkoper in zijn ene hand een Galaxy S4 heeft en in zijn andere hand een pakje Malboro à zes euro, dat deed mijn sociale deur op een kier. Ik doe geen impuls schenkingen meer, denk er eerst over na. En om mijzelf te beschermen ga ik niet meer in gesprek. Ik zeg beleefd 'nee, dank U' en ga er vandoor.


'Mijn' supermarkt heeft een bonnetjes spaarsysteem. Op de achterkant staat een plaatje dat knip je uit en bij een volle kaart krijg je iets. Elke twee weken iets anders. Soms tandpasta, sausmix, wasverzachter...
Deze week Whiskas.
Bij het verlaten van de supermarkt ga ik er weer al dankU-end vandoor. Ik word geblokkeerd door een beige Mevrouw (jas, schoenen, broek, alles beige)"mag ik misschien Uw bonnetje?". Mijn beschermingsmechanisme doet zijn werk en ik zeg "nee, sorry ik spaar zelf". En dan hoor ik haar nog zeggen dat ze er nog maar twee moet en gaat verhuizen. Ik loop door.


Bij de Turkse bakker voor de deur word ik wakker. Wat doe ik? Wat een anti-sociaal wicht ben ik. Ik heb niet eens een kat! Ik spaar voor Harry. De obesitas kat van mijn zus. Harry is een schat maar hij ziet er uit of hij elke morgen twee konijntjes als ontbijt krijgt. Hij zit niet te wachten op mijn Whiskas. Ik zie de beige kat van de beige mevrouw voor me. Hij zit voor zijn bakje droge brokjes. Te wachten tot het dierendag is. Dan krijgt hij Whiskas. Gespaart van de bonnetjes. Want het zit er even niet in, duur kattenvoer. Verhuizing enzo.


En nu is het mijn schuld dat het niet door gaat. Ik ren naar huis, trek alle bonnetjes uit de keukenla en ren op mijn klompjes weer terug naar de winkel. Maar ze is weg de beige Mevrouw. Tussen de junkies en het andere bedwelmde gespuis wonen hier heel veel leuke, lieve mensen die met liefde hun bonnetje afstaan.
Ik schaam me. Heb mijn lesje geleerd en het jongetje met de lootjes voor de Grote Club actie heeft geluk.

De foto's bij dit verhaal hebben geen enkele functie. Maar ik heb geen foto van de beige Mevrouw, haar kat, of van mijzelf rennend met al die bonnetjes. Vind je dit een heel stom verhaal dan heb je tenminste nog leuke plaatjes.