Het is 29 Mei 2001. Ik ben wakker maar mijn ogen willen nog niet open. De zon schijnt in mijn gezicht. En in mijn hart , ik voel me gelukkig op een manier die ik nooit eerder zo gevoeld heb. Maar mijn lichaam voelt alsof ik door midden ben gescheurd en dichtgenaaid door iemand die handwerken niet als hobby heeft. Mijn arm slaapt en ik zou me wel om willen draaien maar mijn instinct verteld me dat vooral niet te doen.
Ik hoor klompjes op de gang en ik begin me nu toch echt af te vragen waar ik ben. Voorzichtig open ik mijn ogen. Twee grote kijkers staren me liefdevol aan. Ik kijk in mijn eigen ogen en te gelijker tijd in die van mijn man. Ik lig in een ziekenhuisbed en in de holte van mijn arm ligt een prachtig klein meisje. We herkennen elkaar en houden van elkaar. We hoeven niet te wennen , dit zit wel goed. Het hele verhaal van de urenlange bevalling komt als een vage herrinnering weer naar boven.
Toen ze er eindelijk was heb ik uren naar haar liggen kijken hoe ze sliep in het plastic bakje naast mijn bed, moe van het op de wereld komen waar ze eigenlijk nog niet zo´n zin in had. Ik heb haar trots laten zien aan Oma´s en Opa´s. En Man er van weten te overtuigen dat hij haar echt wel vast kon houden. En toen vond de verpleegster dat het mooi geweest was. Ik moest herstellen en gaan slapen. Dochter ging naar de kinderafdeling. Het was zo´n tevreden popje dat kwam wel goed.
Nou dat kwam het helemaal niet. Ze schreeuwde het hele ziekenhuis bij elkaar en tegen alle regels in heeft de radeloze nachtzuster haar s´nachts maar bij mij in bed gelegd. Stil. Dit was pedagogisch gezien niet zo´n goede start. Het duurde vier jaar om haar uit mijn bed te krijgen. Toen kwam haar broer.
Door de bevalling was ik het gevoel voor tijd helemaal kwijt en ik vroeg de verpleegster welke dag het was. Het is dinsdag 29 Mei. "Dan ben ik jarig". Gezien mijn hartslag en bloeddruk die ze net gemeten had zag ik haar met enige twijfel mijn status bekijken. Maar ik was geestelijk prima in orde. Dan heeft U een heel mooi kado voor Uw verjaardag gekregen!
Dat heb ik zeker.Vandaag vieren we haar twaalfde verjaardag
![]()
Wie jarig is trakteert en dus trokken we de cakepoppert weer eens uit de kast. We hebben geleerd van het Mario Drama en gaan vandaag te werk zonder ontwerp. Dan kan het ook niet mislukken tenslotte. Het cakemeeel maken we met kleurstof groen en blauw. En ook de witte chocolade. Doe de kleurstof er pas bij als de chocolade al is gesmolten anders gaat het mis.
We dopen de ballen in de gekleurde suiker, draaien er een snoepveter omheen en doen er een cellofaantje om. Dit alles natuurlijk met uuuren ertussen. Voor de Juffen en Meesters maken we pops zonder stokje. Ze gaan in een mini cupcake vormpje. Veel makkelijker en zeker net zo leuk als op een stokje. Het geweldig leuke mini kandelaartje kocht ik bij de Blokker.
Ik hoor klompjes op de gang en ik begin me nu toch echt af te vragen waar ik ben. Voorzichtig open ik mijn ogen. Twee grote kijkers staren me liefdevol aan. Ik kijk in mijn eigen ogen en te gelijker tijd in die van mijn man. Ik lig in een ziekenhuisbed en in de holte van mijn arm ligt een prachtig klein meisje. We herkennen elkaar en houden van elkaar. We hoeven niet te wennen , dit zit wel goed. Het hele verhaal van de urenlange bevalling komt als een vage herrinnering weer naar boven.
Toen ze er eindelijk was heb ik uren naar haar liggen kijken hoe ze sliep in het plastic bakje naast mijn bed, moe van het op de wereld komen waar ze eigenlijk nog niet zo´n zin in had. Ik heb haar trots laten zien aan Oma´s en Opa´s. En Man er van weten te overtuigen dat hij haar echt wel vast kon houden. En toen vond de verpleegster dat het mooi geweest was. Ik moest herstellen en gaan slapen. Dochter ging naar de kinderafdeling. Het was zo´n tevreden popje dat kwam wel goed.
Nou dat kwam het helemaal niet. Ze schreeuwde het hele ziekenhuis bij elkaar en tegen alle regels in heeft de radeloze nachtzuster haar s´nachts maar bij mij in bed gelegd. Stil. Dit was pedagogisch gezien niet zo´n goede start. Het duurde vier jaar om haar uit mijn bed te krijgen. Toen kwam haar broer.
Door de bevalling was ik het gevoel voor tijd helemaal kwijt en ik vroeg de verpleegster welke dag het was. Het is dinsdag 29 Mei. "Dan ben ik jarig". Gezien mijn hartslag en bloeddruk die ze net gemeten had zag ik haar met enige twijfel mijn status bekijken. Maar ik was geestelijk prima in orde. Dan heeft U een heel mooi kado voor Uw verjaardag gekregen!
Dat heb ik zeker.Vandaag vieren we haar twaalfde verjaardag
Wie jarig is trakteert en dus trokken we de cakepoppert weer eens uit de kast. We hebben geleerd van het Mario Drama en gaan vandaag te werk zonder ontwerp. Dan kan het ook niet mislukken tenslotte. Het cakemeeel maken we met kleurstof groen en blauw. En ook de witte chocolade. Doe de kleurstof er pas bij als de chocolade al is gesmolten anders gaat het mis.
We dopen de ballen in de gekleurde suiker, draaien er een snoepveter omheen en doen er een cellofaantje om. Dit alles natuurlijk met uuuren ertussen. Voor de Juffen en Meesters maken we pops zonder stokje. Ze gaan in een mini cupcake vormpje. Veel makkelijker en zeker net zo leuk als op een stokje. Het geweldig leuke mini kandelaartje kocht ik bij de Blokker.
