Ik ben niet zo goed met een strijkijzer. Plakvlieseline gaat altijd bobbelen en een transferpapierapplicatie lukt zelden omdat ik geen geduld heb en altijd te snel een klein hoekje van het papier alvast los punnik. Maar overal waar ik keek zag ik flockfolie maaksels die ik ook wilde hebben. Ik maakte alvast een patroontjesbord op Pinterest en kocht 3 kleuren folie. Ik printte een patroontje uit en legde vervolgens alles in een laatje.
Toen ging de zon schijnen. Zoon negeerde de sneeuw en besloot dat zijn hoody verruild moest worden voor een shirt. Hij pastte wat shirts van vorig en jaar en kwam bij elk shirt 15 cm mouw te kort. Ik zei dat het korte mouwen shirts waren. Hij geloofde me niet. Man was ook thuis en gedrieën gingen we naar de winkel.
Naar de winkel met de 2 C's , want onze nog al klein uitgevallen achtjarige past eindelijk in maat 128. Man vind dat kinderen vooral moeten dragen wat ze zelf leuk vinden. Dat is goed voor hun zelfvertrouwen. Ik vind dat mijn kinderen vooral moeten dragen wat ik leuk vind. Je begrijpt wie er altijd wint.
Sleutelwoord in de kledingkeuze van mijn zoon is comfortabel. Al vanaf Oktober vorig jaar gaat hij door het leven op een paar Crocsachtige sneeuwlaarzen omdat hij te lui is om veters te strikken. Daarbij een joggingbroek omdat hij te lui is om een rits naar boven te trekken. En om de één of andere reden zit er altijd een gele muts op zijn hoofd. Ook wanneer hij op de bank T.V. kijkt.
We worden het eens over een neonkleurig jasje en kopen er een pet bij in de hoop dat de muts af gaat. En dan komen we bij de shirts. Ik verlies. We gaan naar huis met shirts met lachende bommen en nog harder lachende gele ballen.
Thuisgekomen pak ik mijn fiets en ga weer terug. Bij de HEMA koop ik effen shirts en ik ga flocken. Mijn eerste flockje is een Android kereltje. Zoon kent 'm wel. Van de tablet. Zelfs het strijken gaat goed. Dit is echt niet moeilijk en het resultaat vind ik erg leuk. Echt enthousiast word het shirt niet ontvangen. Dan zet ik het wel in mijn winkeltje, zeg ik. Dat hoeft niet. "Leg maar in mijn kast, misschien doe ik het wel aan". Hij bedoelt dat hij het leuk vindt.
![]()
Toen ging de zon schijnen. Zoon negeerde de sneeuw en besloot dat zijn hoody verruild moest worden voor een shirt. Hij pastte wat shirts van vorig en jaar en kwam bij elk shirt 15 cm mouw te kort. Ik zei dat het korte mouwen shirts waren. Hij geloofde me niet. Man was ook thuis en gedrieën gingen we naar de winkel.
Naar de winkel met de 2 C's , want onze nog al klein uitgevallen achtjarige past eindelijk in maat 128. Man vind dat kinderen vooral moeten dragen wat ze zelf leuk vinden. Dat is goed voor hun zelfvertrouwen. Ik vind dat mijn kinderen vooral moeten dragen wat ik leuk vind. Je begrijpt wie er altijd wint.
Sleutelwoord in de kledingkeuze van mijn zoon is comfortabel. Al vanaf Oktober vorig jaar gaat hij door het leven op een paar Crocsachtige sneeuwlaarzen omdat hij te lui is om veters te strikken. Daarbij een joggingbroek omdat hij te lui is om een rits naar boven te trekken. En om de één of andere reden zit er altijd een gele muts op zijn hoofd. Ook wanneer hij op de bank T.V. kijkt.
We worden het eens over een neonkleurig jasje en kopen er een pet bij in de hoop dat de muts af gaat. En dan komen we bij de shirts. Ik verlies. We gaan naar huis met shirts met lachende bommen en nog harder lachende gele ballen.
Thuisgekomen pak ik mijn fiets en ga weer terug. Bij de HEMA koop ik effen shirts en ik ga flocken. Mijn eerste flockje is een Android kereltje. Zoon kent 'm wel. Van de tablet. Zelfs het strijken gaat goed. Dit is echt niet moeilijk en het resultaat vind ik erg leuk. Echt enthousiast word het shirt niet ontvangen. Dan zet ik het wel in mijn winkeltje, zeg ik. Dat hoeft niet. "Leg maar in mijn kast, misschien doe ik het wel aan". Hij bedoelt dat hij het leuk vindt.
