Ik maakte een matroesjka kussentje. Politiek gezien misschien geen handige keuze op dit moment. Maar sinds de olympische spelen heb ik al zin om er één te maken. Ik vond de skibril matroesjka fantastisch.
Het is niet mijn eerste matroesjka. Ik maakte er velen. Lang, lang geleden maakte ik voor mezelf een matoesjka tas. Van stof en Mexicaans tafelzeil. Super trendy spul wat echt nog niet op elke straathoek te verkrijgen was. En op de klep een matroesjka applicatie van vilt en tafelzeil.
Apetrots bracht ik mijn dochter naar school met de tas om mijn nek. Een lieve vriendin rukte me van mijn fiets.
'Verkoop mij die tas'. 'Ammenooitniet'. 'Als ik met die tas over het dorp loop, wil iedereen zo'n tas'. Het ontbreekt vriendin niet aan zelfvertrouwen.
Natuurlijk maakte ik voor haar ook een matroesjka tas. En voor haar zus, vriendin , nicht en daar weer een buurvrouw van..... Ik borduurde vele gezichtjes, bedacht telkens een ander jurkje en was dolgelukkig als ik in de rij bij de Appie één van mijn tasjes zag staan. Ik zal nooit weten of het aan vriendin lag of aan de matroesjka. Maar 'iedereen' wilde zo'n tas.
Reclame ging van tas tot tas. Ik woonde toen nog in een stad die erg veel weg heeft van een dorp. En zo gaat dat dan. Er kwam geen internet aan te pas. Had nog geen webwinkel. Niet eens een laptop. Er stond een computer in de kast met een inbelmodem. Daar werd nauwelijks gebruik van gemaakt en al helemaal niet door mij.
Wat is er veel veranderd. Foto's gaan nu op instagram, twitter, blogger en pinterest en ik krijg likes uit China en Australië. Alla minuut weet ik dankzij het aantal reacties of een maaksel 'goed' is of niet. Kussens en tassen worden verstuurd naar Limburg en Groningen. En dat is natuurlijk leuk. Alleen kom ik jammer genoeg nooit meer een Ambela tas tegen in de Albert Heijn.