Opruimen is niet echt mijn ding. Bel je voordat je langs komt dan is het huisje spik en span. En je krijgt een koekje bij de koffie. Onverwachts bezoek weet wel beter. Op een koekje kunnen ze rekenen, verder.... Maar ook bij aangekondigd bezoek val ik door de mand als er laatjes open getrokken worden. Het welbekende Tupper kastje heeft iedereen denk ik wel. Zo'n kasje met bakjes in alle kleuren en maten die niet in elkaar passen en uit het kastje vallen zodra je het deurtje open trekt. Natuurlijk niet allemaal van Tupperware want dan zouden ze wel passen. Nee, ze zijn van de Blokker en de Action en de chinees. En van Hertog, van die handige eenpersoons ijsjes. Die kopen we voor de bakjes (yeh, right!)
Man heeft de gewoonte om op de raarste momenten opeens plamuur te gaan mengen. Of fix and finish. Of weet ik wat voor rommel. Hij pak dan even een bakje. En hij is niet kieskeurig, hij pakt gerust dat éne wel echte Tupper bakje. Vandaar mijn voorraad pindasausbakken.
Maar het blijft helaas niet bij dat éne kastje. Het breid zich uit over meerdere laatjes en kastjes in huis. Ik heb namelijk last van zwerfrommel. Van die spullen die nét te goed zijn om weg te gooien en te min voor een echte plek. Gummetjes, supermarkt kadootjes, kinderknutsels, kortingsbonnetjes... En dan nog de dreigende troep. Van die dingen waar een opdracht aan vast zit. Een brief die op antwoord wacht, een broek met een kapotte rits of kaplaarzen met 10 centimeter bagger. Ik zet het in het zicht hoor, mam, dan vergeet je het niet.
In mijn razende rondje s'morgens voor het stofzuigen, smak ik alles in het laatje of kastje wat het dichtste bij is. En zo ontstaan er Troep Hotspots. Uitpuilende verzamelplekken van elastiekjes, voetbalplaatjes en ondefineerbare voorwerpen. Van die dingen waarvan ik niet weet of het een veer van een kapotte pen of een essentieel onderdeel van mijn koelkast is. Ik bewaar het dus.
Totdat de juiste week in mijn maandelijkse cyclus aanbreekt en ik ga opruimen. Dat deed ik deze week. Zelfs mijn lapjeskast kwam aan de beurt. Zonder moeite gooide ik stofjes in rare printjes en zeiltjes in onbruikbare formaten in een zak. Ik kocht bakken bij IKEA om de lades van mijn knoopjes en garenkast te organiseren. Ik krijg hulp van Dochter die vind dat ze over meer organisatie talent dan mij beschikt. Ze verbaasde zich over de voorraad vilt en plakvliseline die een mens kan op sparen. Lelijke gespen en uitgerafelde lintjes gingen allen de zak in.
Het voelt heerlijk overzichtelijk. Ik weet weer wat er op de plank ligt. Maar ook een beetje onrustig. Ik ben dingen tegengekomen die ik vergeten was en waarvan ik nu weer weet wat ik er eigenlijk van had willen maken. Mijn lijstje is dus eigenlijk alleen maar gegroeid. En die zak lapjes is verplaatst. Niet naar de kliko maar naar dochters kamer. Ze kon al die rare lapjes niet weerstaan en sleurde ze mee naar haar kamer. Daar worden ze gebruikt voor Harumika. Voor wie niet weet wat dat is, het is een miniatuur paspop met een gat in haar rug waar je lapjes om heen rolt die je in dat gat vast zet. Heel makkelijk en leuk om kleding te 'maken'. Maat Barbie. De hele koffer kwam vandaag gezellig naar beneden en ze pakte de naaimachine er ook nog bij.
Ik zat met mijn tien bollen op de bank te haken compleet met scharen, haaknaalden en afgeknipte wolletjes. En de eethoek lag bezaaid met al mijn opgeruimde ,afgedankte, weggegooide rommel. Ja ook de uitgerafelde lintjes. Van wie zou ze het hebben? Man zei maar niets.
Al dat opruimen was dus volkomen zinloos. Gelukkig heb ik ook nog iets zinnigs gedaan, ik haakte corsages. Gezellige brosjes die er voor zorgen dat je er heel opgeruimd uit ziet.
