We gaan twee jaar terug in de tijd. Het is eind Maart. Ik zit in mijn nieuwe (spuuglelijke) tuin en ik geniet van de lente zon. Ik ben gelukkig. En opeens is daar een splinternieuwe gedachte. Ik wil een hondje. Dat is bijzonder want heel lang wilde ik géén hondje. De combinatie van een hoog bejaarde hond en twee kleine kinderen zorgde ervoor dat ik na het overlijden van vorige hond wel klaar was met de hondjes. Als ik een hond zag dacht ik 'POEP'.
Man en Dochter wilden al lang een hond dus die hoefde ik niet over te halen. Zoon is een ander verhaal. Hij is een kattenman. We hebben al lang geen katten meer maar hij is een verwoed kattenlokker. Hij botviert zijn kattenliefde op elke kat uit de buurt die hij te pakken krijgt. Zijn grootste wens is dan ook een eigen kat.
Je begrijpt er moet even gepraat worden. Dat doe ik voor het avond gebedje. Het leven van zoon is nogal druk met T.V series , gamen , ninjagevechten en haantjesgedrag. Om wat rust te scheppen in de chaos tellen we s'avonds zijn zegeningen en daarna mag hij ook nog wensen wat hij maar wil. Vaak zijn dat Nintendo spelletjes maar gelukkig ook vaak genoeg beterschap voor een zieke Opa of een vriendje.
Ik begin voorzichtig over een hondje. Of er misschien een lief , zielig hondje op ons pad mag komen wat ons écht nodig heeft."We kunnen toch gewoon naar de winkel voor een puppie?". Nee. Er zijn genoeg zielige hondjes die niemand meer wil die moeten eerst op. Bovendien heb ik na een doodgereden en een zieke (en overleden) pup , puppieangst. Maar dat vertel ik zoon niet. Ik vertel over de hondenfluisteraar. Volgens Cesar Milan komt de juiste hond op het juiste moment in je leven. Dan vervolg ik mijn vage verhaal met wensen die het universum in gestuurd worden en vanzelf (op het juiste moment) uit komen..Zoon is om en we doen onze ´bestelling´.![]()
Nou Onze Lieve Heer moet op het puntje van zijn stoel gezeten hebben tot ik met mijn hondenwens kwam want twee dagen later kwam Man thuis met een zielig verhaal.Een familielid van een collega was per ongeluk zwanger geraakt , veel te jong , een te klein huis , te weinig geld en nou ja ...de hond moest weg daar kwam het op neer. Een pup van 4 maanden. En wat was het dan voor hondje. Een Staffordje zei Man met een stralend gezicht!![]()
"Een Staffordshire Terrier?" is dat niet een mooi lang woord voor een Pitt Bull. Nee. Is hééél iets anders zegt Man. We gaan even kijken. Alleen even kijken. We komen in een huis waar een klein zwart hondje heer en meester is. Het rent over de bank , vliegt door de vensterbank en beland bij de zwangere mevrouw op schoot. Én er staat een zielig ding in de hoek met zijn staart tussen zijn beentjes. Na tien minuten rijden we naar huis. Het zielige ding zit bij Man op schoot.
We kopen een bed , een voerbak , een riem , een flinke zak brokken en een Staffordshire boek. We hebben een hond. Ik had meer aan een Jack Russel gedacht maar goed , deze kwam op ons pad. Na alle onverwachte toestanden pak ik zijn paspoortje en lees dat hij bij een héle slechte fokker vandaan komt. Hij is geen 4 maanden maar 6 maanden en het zwangere stel had hem nog maar 4 weken daar voor had hij ook al een andere baas gehad.
Na een dag weet ik denk ik waarom hij weg moest. Deze hond is alles behalve zindelijk en heeft de aller verschrikkelijkste vorm van diarree. Met bloed , heel veel bloed. In de kamer en overal waar hij staat. We gaan naar de dierenarts. Die legt ons uit dat gezien zijn afkomst en de ernstige diarree het wel eens zo zou kunnen zijn dat hij het misschien niet gaat redden. Er zijn ook nog wat probleempjes met zijn kaak. Maar met de juiste behandelingen.....je kent het wel. Platzak komen we naar buiten.![]()
Ik besluit nog even niet van Hondje te gaan houden. Dat valt niet mee. Ik weet hoeveel verdriet je kan hebben wanneer je hondje dood gaat en dat wil ik mijn kinderen nog even besparen. Man en ik besluiten dat Hondje terug moet. Voordat we van hem houden en we veel te ver zouden gaan met behandelingen die waarschijnlijk toch niet zouden helpen. We beloven de kinderen een gezonde pup te kopen bij een goede fokker. Maar dat willen ze natuurlijk helemaal niet. We huilen allemaal.
Ik weer met mijn stomme plan om een zielig beest te redden. Wanneer word ik eens volwassen?.
Ik bel de zwangere mevrouw. Ze wil Hondje niet terug. Ik zeg dat we ons geld niet terug willen , het is onze fout , we hebben veel te snel en ondoordacht gehandeld. Ze wil Hondje niet terug. Ik moet Hondje maar naar het asiel brengen.
Ik bel het asiel. En ik maak echt een afspraak. Iets wat ik had gedacht nooit te gaan doen. Het is donderdagochtend en ik ben alleen thuis. Met Hondje. Tranen rollen over mijn wangen en vallen in de koffie. Hondje troost me. Met zijn koortsige warme lichaampje komt hij op mijn schoot liggen. Ik weet dat het al te laat is. Ik hou van hondje. De zwangere meneer belt en zegt hele lelijke dingen. Ik had zijn vrouw niet lastig mogen vallen. Dat trekt me over de streep. Wat denken ze wel niet , al wilden ze Hondje terug , ze zouden hem nooit meer krijgen. En het asiel ook niet. Het is nu mijn Hond..![]()
En dat is hij nog steeds. Hond heeft helemaal geen vreselijke ziekte maar is gewoon een stresskipje met gevoelige darmpjes en licht autistische trekjes. Hij houd van Rust en Regelmaat. Gaat het anders dan normaal (vaak in ons gezin) dan is hij aan de race. Maar dat is alles. Drie verhuizingen achter elkaar waren gewoon teveel voor hem. En ik ga nu echt niet de Grote Amerikaanse Staffordshire Terrier Lover uit hangen , maaaar.... Het zijn écht leuke honden. Ik ken er inmiddels heel wat ( het is een mode hond in deze regio) en het zijn allemaal super lieve , enthousiaste , aanhankelijke honden. Zonder aggressie geboren. Mááar , wel met een eigenschap waar verkeerde mensen flink misbruik van kunnen maken, deze honden kunnen niet stoppen. Wanneer Hond zijn Vriend op bezoek komt is Vriend het spelen na een uurtje of twee wel zat. Maar Hond kan dus niet stoppen. Na vier uur staat hij nog te stuiteren en de volgende dag kan hij dan niet lopen. Hond is uitgegroeit tot een mooie hond en hij kreeg de uitnodiging om voor nageslacht te zorgen. Hond vond het Hondenmevrouwtje prachtig en je begrijpt het al ....hij kon niet stoppen. Word vervolgd. Misschien.![]()
Man en Dochter wilden al lang een hond dus die hoefde ik niet over te halen. Zoon is een ander verhaal. Hij is een kattenman. We hebben al lang geen katten meer maar hij is een verwoed kattenlokker. Hij botviert zijn kattenliefde op elke kat uit de buurt die hij te pakken krijgt. Zijn grootste wens is dan ook een eigen kat.
Je begrijpt er moet even gepraat worden. Dat doe ik voor het avond gebedje. Het leven van zoon is nogal druk met T.V series , gamen , ninjagevechten en haantjesgedrag. Om wat rust te scheppen in de chaos tellen we s'avonds zijn zegeningen en daarna mag hij ook nog wensen wat hij maar wil. Vaak zijn dat Nintendo spelletjes maar gelukkig ook vaak genoeg beterschap voor een zieke Opa of een vriendje.
Ik begin voorzichtig over een hondje. Of er misschien een lief , zielig hondje op ons pad mag komen wat ons écht nodig heeft."We kunnen toch gewoon naar de winkel voor een puppie?". Nee. Er zijn genoeg zielige hondjes die niemand meer wil die moeten eerst op. Bovendien heb ik na een doodgereden en een zieke (en overleden) pup , puppieangst. Maar dat vertel ik zoon niet. Ik vertel over de hondenfluisteraar. Volgens Cesar Milan komt de juiste hond op het juiste moment in je leven. Dan vervolg ik mijn vage verhaal met wensen die het universum in gestuurd worden en vanzelf (op het juiste moment) uit komen..Zoon is om en we doen onze ´bestelling´.
Nou Onze Lieve Heer moet op het puntje van zijn stoel gezeten hebben tot ik met mijn hondenwens kwam want twee dagen later kwam Man thuis met een zielig verhaal.Een familielid van een collega was per ongeluk zwanger geraakt , veel te jong , een te klein huis , te weinig geld en nou ja ...de hond moest weg daar kwam het op neer. Een pup van 4 maanden. En wat was het dan voor hondje. Een Staffordje zei Man met een stralend gezicht!
"Een Staffordshire Terrier?" is dat niet een mooi lang woord voor een Pitt Bull. Nee. Is hééél iets anders zegt Man. We gaan even kijken. Alleen even kijken. We komen in een huis waar een klein zwart hondje heer en meester is. Het rent over de bank , vliegt door de vensterbank en beland bij de zwangere mevrouw op schoot. Én er staat een zielig ding in de hoek met zijn staart tussen zijn beentjes. Na tien minuten rijden we naar huis. Het zielige ding zit bij Man op schoot.
We kopen een bed , een voerbak , een riem , een flinke zak brokken en een Staffordshire boek. We hebben een hond. Ik had meer aan een Jack Russel gedacht maar goed , deze kwam op ons pad. Na alle onverwachte toestanden pak ik zijn paspoortje en lees dat hij bij een héle slechte fokker vandaan komt. Hij is geen 4 maanden maar 6 maanden en het zwangere stel had hem nog maar 4 weken daar voor had hij ook al een andere baas gehad.
Na een dag weet ik denk ik waarom hij weg moest. Deze hond is alles behalve zindelijk en heeft de aller verschrikkelijkste vorm van diarree. Met bloed , heel veel bloed. In de kamer en overal waar hij staat. We gaan naar de dierenarts. Die legt ons uit dat gezien zijn afkomst en de ernstige diarree het wel eens zo zou kunnen zijn dat hij het misschien niet gaat redden. Er zijn ook nog wat probleempjes met zijn kaak. Maar met de juiste behandelingen.....je kent het wel. Platzak komen we naar buiten.
Ik besluit nog even niet van Hondje te gaan houden. Dat valt niet mee. Ik weet hoeveel verdriet je kan hebben wanneer je hondje dood gaat en dat wil ik mijn kinderen nog even besparen. Man en ik besluiten dat Hondje terug moet. Voordat we van hem houden en we veel te ver zouden gaan met behandelingen die waarschijnlijk toch niet zouden helpen. We beloven de kinderen een gezonde pup te kopen bij een goede fokker. Maar dat willen ze natuurlijk helemaal niet. We huilen allemaal.
Ik weer met mijn stomme plan om een zielig beest te redden. Wanneer word ik eens volwassen?.
Ik bel de zwangere mevrouw. Ze wil Hondje niet terug. Ik zeg dat we ons geld niet terug willen , het is onze fout , we hebben veel te snel en ondoordacht gehandeld. Ze wil Hondje niet terug. Ik moet Hondje maar naar het asiel brengen.
Ik bel het asiel. En ik maak echt een afspraak. Iets wat ik had gedacht nooit te gaan doen. Het is donderdagochtend en ik ben alleen thuis. Met Hondje. Tranen rollen over mijn wangen en vallen in de koffie. Hondje troost me. Met zijn koortsige warme lichaampje komt hij op mijn schoot liggen. Ik weet dat het al te laat is. Ik hou van hondje. De zwangere meneer belt en zegt hele lelijke dingen. Ik had zijn vrouw niet lastig mogen vallen. Dat trekt me over de streep. Wat denken ze wel niet , al wilden ze Hondje terug , ze zouden hem nooit meer krijgen. En het asiel ook niet. Het is nu mijn Hond..
En dat is hij nog steeds. Hond heeft helemaal geen vreselijke ziekte maar is gewoon een stresskipje met gevoelige darmpjes en licht autistische trekjes. Hij houd van Rust en Regelmaat. Gaat het anders dan normaal (vaak in ons gezin) dan is hij aan de race. Maar dat is alles. Drie verhuizingen achter elkaar waren gewoon teveel voor hem. En ik ga nu echt niet de Grote Amerikaanse Staffordshire Terrier Lover uit hangen , maaaar.... Het zijn écht leuke honden. Ik ken er inmiddels heel wat ( het is een mode hond in deze regio) en het zijn allemaal super lieve , enthousiaste , aanhankelijke honden. Zonder aggressie geboren. Mááar , wel met een eigenschap waar verkeerde mensen flink misbruik van kunnen maken, deze honden kunnen niet stoppen. Wanneer Hond zijn Vriend op bezoek komt is Vriend het spelen na een uurtje of twee wel zat. Maar Hond kan dus niet stoppen. Na vier uur staat hij nog te stuiteren en de volgende dag kan hij dan niet lopen. Hond is uitgegroeit tot een mooie hond en hij kreeg de uitnodiging om voor nageslacht te zorgen. Hond vond het Hondenmevrouwtje prachtig en je begrijpt het al ....hij kon niet stoppen. Word vervolgd. Misschien.
