Peren Tas

September 2, 2013, 2:22 am

Zoals beloofd deze week tassen week. En omdat het vandaag 'back to school' dag is beginnen we met het kleuter rugzakje. En school tasje (23 x 25) van perenstof en oranje en roze zeil. Ik heb het tasje gevoerd met rood wit gestipt tafelzeil en omdat ik het niet kon laten er toch nog snel een sjaal bij gehaakt. Voor de hippe retro kleuter zeg maar. Al is het tasje groot genoeg voor meisjes tot een jaar of acht. Mepal brooddoos en beker passen er goed in.

↧

Op Maat Gemaakt

September 4, 2013, 2:00 am

≫ Next: Meneer Bothof

≪ Previous: Peren Tas

De tweede tas deze week is al langs gekomen in blogland. Maar voor wie het nog niet gezien heeft, deze maakte ik voor Nicole. Nicole gaf maanden geleden al eens een reactie op mijn blog waarin ze vertelde graag een tas voor haar verjaardag te willen. En toen kwam er een lijstje van heel veel wensen en kleuren over hoe die tas moest gaan worden. Samen hebben we heel wat heen en weer gemaild en dit is het resultaat.

Een tas op maat maken voor iemand is altijd een beetje eng. De verwachtingen zijn hoog en vaak bestaat er in het hoofd van degene die de tas bestelt al een beeld van hoe het moet worden. Daar moet ik zo dicht mogelijk bij komen, bij dat beeld. En wanneer je iemand niet kent kan dat best moeilijk zijn. Nicole wist heel goed wat ze wilde en kon dat ook prima uitleggen. Het was een leuke samenwerking.

↧

Meneer Bothof

September 5, 2013, 3:30 am

≫ Next: Zeil Tas

≪ Previous: Op Maat Gemaakt

Mijn wifi probleem is bekend bij de vaste lezers. Ik heb daar mee leren leven. Hang af en toe aan een kabeltje en de rest doe ik op de tablet of de telefoon. Gaat allemaal prima nu. Maar deze week ging het weer mis op computergebied. En daar kan ik niet zo goed tegen. Ik beschrijf U Ambela computer Toestanden.

Op mijn bankrekening ontdekte ik een bedrag dat ik niet herkende, gestort door een mevrouw wiens naam ik ook niet herkende.Helemaal niet vervelend maar over het algemeen willen mensen iets van me als ze geld storten. Ik zocht op drie emailadressen. Niets.
Keek op mijn winkelpagina, een bestelling die ik niet in mijn mailbox had gekregen. Hmmm. Mailbox was leeg. Met mijn hotmail adressen emailde ik van en naar mezelf. Probleem. Ik stuurde wel mail maar kon niets ontvangen.
Het lukte al een tijdje niet om foto´s te versturen en nu dus helemaal niets meer. Ik wacht op antwoord van leuke spannende toestanden en het zou dus kunnen dat ik die mails heb gemist. En dat ik vragen betreft mijn winkel heb gemist of.....Whaaa daar ging mijn brein. Paniek. Frustratie en daarna Boos.

Omdat ik hier zelf niets mee kan leg ik mijn computer toestanden neer bij Man. Die is inmiddels geen vrienden meer met laptop en soms weigert hij zelfs. Man is niet thuis. Maar, het gaat hier om een winkelprobleem. En dan heb ik naast Man nog een optie. Meneer Bothof.

Meneer Bothof is een soort razendsnelle klantenservice van de webhost. Hij is wel meer dan dat ,misschien zelfs eigenaar maar hij lijkt een klantenservice. Ik mail Meneer Bothof nooit in een goede bui. Op radeloze momenten dat ik er totaal doorheen zit stuur ik hem mailtjes die zelden beginnen met "beste Meneer Bothof".
Zeker bij het opstarten van mijn winkeltje heb ik hem nogal eens lastig gevallen. Omdat ik me eigenlijk schaam voor sommige mails die ik heb gestuurd, vraag ik hem zo weinig mogelijk. Wanneer ik vragen stel waar ik zelf het antwoord wel op kan vinden (en dat ook uiteindelijk doe) geeft hij geen antwoord. Dan voel ik me nog stommer.

Als ik hem toch een mail stuur denk ik altijd o,ja meteen even dit en dat vragen nu ik hem toch aan de lijn heb. Maar daar doet Meneer Bothof niet aan. Ik krijg een reactie op maar één vraag. Man heeft me de afgelopen 20 jaar veel uitgelegd over het mannelijk brein. Éen van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd is dat een man maar één ding tegelijk kan/doet. Meneer Bothof is overduidelijk een man. Laatst vroeg ik hem na vele, véle pogingen waarom je de artikelen uit mijn winkel niet op Pinterest kunt zetten. Hij vroeg me of ik hem rustig en duidelijk uit kon leggen wat Pinterest is. "Nee" leek mij op dat moment het beste antwoord.
Maar goed , na heel veel gedoe en gezoek was ik er uit. Het lag aan de winkelverhuurder/emailbaas dat mijn mail niet meer werkte. Er ging dus weer een onvriendelijk mailtje richting Meneer Bothof deze week. Waar ik na enkele minuten een rustig en duidelijk antwoord op kreeg.
"Beste Ambela,
Uw mailbox was vol, wij hebben de ruimte vergroot, het probleem is opgelost. Als U verder nog vragen heeft dan helpen wij U graag".
Ik voel me stommer dan ooit.

De sjaal op de foto is mijn allernieuwste haakseltje, geshowed door dochter. De grijze sjaal met neon randjes heb ik de orginele naam NeonGrijs gegeven. Ik zou hem Meneer Bothof kunnen noemen, om het een beetje goed te maken.

↧

Zeil Tas

September 9, 2013, 2:45 am

≫ Next: Jij&Ik

≪ Previous: Meneer Bothof

Een andere opdracht die ik kreeg vorige week was om een tas te maken van het zeil van een zeilboot.

Ik heb het volgende bedacht.

De klep ,de voorkant van de tas en de schouderband maakte ik van het zeilboot zeil de rest van rood pvc doek en de binnenkant van rood/wit stippen zeil. Het nummer (verzoek) knipte ik uit blauw zeil en ik heb er een retrobandje onder gestikt.

↧

Jij&Ik

September 10, 2013, 5:05 am

≫ Next: Proudly present Machteld

≪ Previous: Zeil Tas

Dit stukje begint met opschepperij. De reinste pocherij. Vergeef het me, ik ben ook maar een mens. En gewoon een beetje trots. Wat is het geval? Ik sta in een tijdschrift. Niet ik zoals ik, met mijn hoofd enzo. Maar mijn spullen.In de shoppingrubriek van een heuse glossy staan er maar liefst drie van mijn produkten te glanzen.

Maanden geleden kreeg ik eens de vraag of ik het leuk zou vinden als er wat Ambela spullen geplaats werden in een nieuw tijdschrift. Het tijdschrift werd gemaakt door een aantal zeer enthousiaste dames die het tijd vonden worden om een blad op de markt te brengen over en voor mensen met een zeldzame aandoening. Om de simpele reden dat dat er nog niet was.

Welja dat mocht. Eigenlijk was ik het al een beetje vergeten, heb ook wel eens gedacht, dat krijgen ze nooit van de grond. Maar opeens waren daar de foto's ,via Whatsapp, van de shoppingpagina. Al bij al duurde het nog een weekje of wat voordat het blad van Zus bij mij tercht kwam. Maar dat ligt volledig aan Zus en mij. Wij zijn niet van die heldere tantes, vergeten wel eens iets. Noem het laks, vaag, chaotisch. Nou ja we hebben gewoon een hoog tralala gehalte.

Maar goed het is het zomernummer 2013 en ik kreeg het in de zomer dus niets aan de hand. s'Avonds thuis heb ik de Jij&Ik mee naar bed genomen. En ik was blij verrast. Het is een prachtige glossy, gevuld met boeiende verhalen en daarnaast luchtige rubrieken met gadgets en een receptje. Een mooi intervieuw met Jochem van Gelder (ambassadeur Energy4all) en Casper de Gans ,een jongetje met een energiestofwisselingsziekte. Een heel interressante column van Gerard van Knijf. Een leuk stuk over restaurant de Kat in de wilg, kortom fijn leesvoer. Aangevuld met parachtige foto's in een prettige layout.

Ik ben erg onder de indruk van dit prachtige tijdschrift. Ze kregen het toch maar mooi voor elkaar deze dames , naast hun baan en de zorg voor hun kinderen die ongetwijfelt hun drijfveer zijn. Ik wens ze heel veel succes met dit unieke blad en ben apetrots dat ik toch maar mooi in het eerste nummer sta. Als moeder van twee gezonde kinderen behoor ik misschien niet tot de doelgroep van dit tijdschrift, maar ik denk dat dit tijdschrift voor ons allemaal erg goed is om te lezen.
Het laat ons even stilstaan bij wat we hebben en geeft kennis over het onbekende. Kennis delen is in ieders belang. Voor de mensen die elke dag te maken hebben met een zeldzame aandoening is dit een mooie manier om informatie te vinden en misschien erkennig te vinden.

Ben je nieuwschierig geworden of wil je een nummer bestellen kijk dan eens op de website van Jij&Ik magazine.
Jij&Ik magazine is een uitgave van Stichting Chromosome Foundation

Het tasje op de foto is te vinden in de SALE.

↧

Proudly present Machteld

September 11, 2013, 1:30 am

≫ Next: Setje

≪ Previous: Jij&Ik

Gisteren maakte ik een tas af. Wanneer een tas klaar is komt het naam moment. Ik heb er al eens eerder over geblogt, soms komen die namen niet. Inspiratieloos. Maar ik heb drie dagen lang mijn ziel en zaligheid in deze tas gestopt dus ze verdient een naam. Via instagram vroeg ik of iemand een goed idee had. Het was waarschijnlijk inspiratieloze dinsdag want er kwam niets.

Een vriendelijke mevrouw met de naam Machteld vertelde me dat ze het al moeilijk vond om namen voor haar kinderen te bedenken. Tja ,dat ging bij ons ook nogal vreemd.
Dochter was volgens de gynaecoloog écht een jongetje. Het was een vroege echo maar hij had het zelden zo duidelijk gezien. Nou hadden wij onze jongensnaam al. Een makkie. De vader van Man heeft dezelfde naam als mijn Opa (en oom en neefjes en nichtje) en het is ook de doopnaam van Man. En het is een mooie naam. Niet verder denken dus.

Het bespreken van een meisjesnaam in geval van, daar kwam het niet echt van. Tijdens mijn zwangerschap droomde ik veel (en raar) en in één van die dromen kwam er een meisje met een enorme bos ongekamt haar me vertellen mijn kindje Amber te noemen.
Ik vond het een goed plan en maakte Man meteen wakker. Gezien het tijdstip was hij minder enthousiast en hij geloofde er ook graag in dat hij een zoon zou krijgen. Er is nooit meer over gepraat. Dochter werd geboren en ging bijna een dag naamloos door het leven. Toen herinnerde ik mijn droom en Man vond op dat moment alles goed als er maar iets op dat kaartje kwam.
Vier jaar later hadden we weer geen meisjesnaam. Gelukkig kwam het jongetje waar we al lang een naam voor hadden.

Ik had Machteld natuurlijk kunnen vragen hoe haar kinderen heten. De naam Machteld roept bij mij weinig positiefs op. Ik kende vroeger een Machteld. Een veel te mooi blond meisje met veel te veel aandacht voor Man. Grrrr. Maar dat is zeker 15 jaar geleden dus, get over it. Tijd om de naam Machteld te associeren met de leuke vrouw die ze is. Tas heet dus Machteld. Vernoemd naar de mevrouw met de prachtig gekleurde haaksels. Je was toch vroeger niet blond hè, Machteld?

O,ja Dochter heeft zeker zeven jaar rond gelopen met een bos haar waar écht geen borstel doorheen mocht.

↧

Setje

September 14, 2013, 2:39 am

≫ Next: AppelFlap

≪ Previous: Proudly present Machteld

Om de Granny Bag wat op te leuken haakte ik er een omslagdoek bij. Van zwart garen omdat zwart gewoon altijd goed is. Hoe fijn kleurtjes ook zijn, soms heb je een zwarte bui.
Voor de tas haakte ik granny´s voor de omslagdoek streepjes in bijpassende kleuren. Onderaan een wiebelrandje en natuurlijk bloempjes om het op te leuken. Ik trok een leuk jurkje aan en dochter maakte er een fotootje van. O,ja omslagdoek heb ik Lucy genoemd.

↧

AppelFlap

September 18, 2013, 10:29 am

≫ Next: nog meer AutoPapierenMapjes

≪ Previous: Setje

De tassen rollen van de band in de Ambela Fabriek. Het winterjassen seizoen komt er aan en bij een nieuwe jas hoort, als het even kan, een nieuwe tas. Aan inspiratie ontbreekt het niet. Er zitten meer tassen in mijn hoofd dan dat er op de plank staan.

Appelflap zat al heel lang in mijn hoofd. Maar het kwam er maar niet van. Opdrachtjes en kadootjes voor verjaardagen en baby´s zorgen er voor dat de appels in de la bleven liggen.
Ik maakte de tas eigenlijk als kindertas. Maar nu hij af is vind ik dat hij , zonder de schouderband ,ook heel goed kan als damestas. Ik kon niet kiezen dus in twee categorieën geplaatst.

↧

nog meer AutoPapierenMapjes

May 22, 2013, 11:55 am

≫ Next: jarig

≪ Previous: AppelFlap

Gewoon omdat ik gek ben op setjes.

En omdat het goed gaat met de Auto Mapjes en dus aangevuld moesten worden.

Daarom dus. Telefoonhoesjes met bijpassende Autopapieren Mapjes. Gewoon omdat het kan.

↧

jarig

May 28, 2013, 12:03 am

≫ Next: Keepje

≪ Previous: nog meer AutoPapierenMapjes

Het is 29 Mei 2001. Ik ben wakker maar mijn ogen willen nog niet open. De zon schijnt in mijn gezicht. En in mijn hart , ik voel me gelukkig op een manier die ik nooit eerder zo gevoeld heb. Maar mijn lichaam voelt alsof ik door midden ben gescheurd en dichtgenaaid door iemand die handwerken niet als hobby heeft. Mijn arm slaapt en ik zou me wel om willen draaien maar mijn instinct verteld me dat vooral niet te doen.

Ik hoor klompjes op de gang en ik begin me nu toch echt af te vragen waar ik ben. Voorzichtig open ik mijn ogen. Twee grote kijkers staren me liefdevol aan. Ik kijk in mijn eigen ogen en te gelijker tijd in die van mijn man. Ik lig in een ziekenhuisbed en in de holte van mijn arm ligt een prachtig klein meisje. We herkennen elkaar en houden van elkaar. We hoeven niet te wennen , dit zit wel goed. Het hele verhaal van de urenlange bevalling komt als een vage herrinnering weer naar boven.

Toen ze er eindelijk was heb ik uren naar haar liggen kijken hoe ze sliep in het plastic bakje naast mijn bed, moe van het op de wereld komen waar ze eigenlijk nog niet zo´n zin in had. Ik heb haar trots laten zien aan Oma´s en Opa´s. En Man er van weten te overtuigen dat hij haar echt wel vast kon houden. En toen vond de verpleegster dat het mooi geweest was. Ik moest herstellen en gaan slapen. Dochter ging naar de kinderafdeling. Het was zo´n tevreden popje dat kwam wel goed.

Nou dat kwam het helemaal niet. Ze schreeuwde het hele ziekenhuis bij elkaar en tegen alle regels in heeft de radeloze nachtzuster haar s´nachts maar bij mij in bed gelegd. Stil. Dit was pedagogisch gezien niet zo´n goede start. Het duurde vier jaar om haar uit mijn bed te krijgen. Toen kwam haar broer.

Door de bevalling was ik het gevoel voor tijd helemaal kwijt en ik vroeg de verpleegster welke dag het was. Het is dinsdag 29 Mei. "Dan ben ik jarig". Gezien mijn hartslag en bloeddruk die ze net gemeten had zag ik haar met enige twijfel mijn status bekijken. Maar ik was geestelijk prima in orde. Dan heeft U een heel mooi kado voor Uw verjaardag gekregen!

Dat heb ik zeker.Vandaag vieren we haar twaalfde verjaardag

Wie jarig is trakteert en dus trokken we de cakepoppert weer eens uit de kast. We hebben geleerd van het Mario Drama en gaan vandaag te werk zonder ontwerp. Dan kan het ook niet mislukken tenslotte. Het cakemeeel maken we met kleurstof groen en blauw. En ook de witte chocolade. Doe de kleurstof er pas bij als de chocolade al is gesmolten anders gaat het mis.

We dopen de ballen in de gekleurde suiker, draaien er een snoepveter omheen en doen er een cellofaantje om. Dit alles natuurlijk met uuuren ertussen. Voor de Juffen en Meesters maken we pops zonder stokje. Ze gaan in een mini cupcake vormpje. Veel makkelijker en zeker net zo leuk als op een stokje. Het geweldig leuke mini kandelaartje kocht ik bij de Blokker.

↧

Keepje

September 24, 2013, 3:52 am

≫ Next: Trek Flipje

≪ Previous: jarig

De afgelopen weken heb ik nagehaakt. De omslagdoeken en sjaals die ik al eerder had gehaakt nagehaakt van een foto. Nagehaakt van een foto op mijn telefoon omdat ik geen zin had om elke keer de laptop aan te zetten als ik met een nieuw randje moest beginnen.
Ik vond dat niet erg inspirerend. Toch weet ik dat er genoeg mensen zijn die dit doen. Mijn haaksels nahaken van dit blog of van Pinterest. Dat is natuurlijk een complimentje maar eigenlijk vind ik het ook een beetje jammer.

Niet omdat ik mijn ontwerpjes niet wil delen, maar omdat het zoveel leuker is om gewoon te beginnen. Met één kleur en dan maar zien wat er komt. Ik bedenk van te voren nooit welke kleuren ik ga gebruiken of welke randjes ik ga haken. Ik weet wel of ik een pannenlap of een omslagdoek ga maken maar verder is alles een verrassing.

Stap voor stap, een soort intuïtief haken. Zo kwam ook Keepje tot stand. Eigenlijk een omslagdoek ,maar omdat het randje zo mooi rond liep ,knoopjes er aan en tadaaaá..een keepje.
Ik krijg steeds vaker de vraag of ik een workshop wil geven. Meestal voor tassen maken maar sinds de sjaals ook voor het haken. Ik heb daar over nagedacht. Niet omdat ik het wil maar omdat het gevraagd word. Ik heb besloten dat ik dat (voorlopig) niet ga doen.

Ik heb nooit haak of naai workshops gevolgd. Ik lees geen tutorials en ik schrijf ze niet. En ik denk dat dat gewoon bij mij past. Ik laat me graag inspireren door de prachtige naaisels en haaksels die ik voorbij zie komen op blogs en op Pinterest. Ik hoop dat de dingen die ik maak ook inspirerend zijn voor anderen. Haal eruit wat je mooi vind, gebruik wat je gebruiken kunt. En maak er verder je eigen ding van. Geloof me dat is echt veel leuker. Ik zou mensen er van willen overtuigen hun gevoel te volgen. Ga naar de winkel en koop de kleuren die je op dat moment mooi vind. Ga niet teveel denken of het wel bij elkaar past (of bij je jurk) dat komt wel goed. En tijdens het haken ontstaat er vanzelf iets, steekje erbij, steekje er af...

↧

Trek Flipje

September 26, 2013, 3:52 am

≫ Next: De beige Mevrouw

≪ Previous: Keepje

Vandaag en gisteren heb ik me bezig gehouden met het maken van telefoonhoesjes. Ik maakte ooit ook eens een hoesje voor Man. Daar ga ik geen foto van laten zien want Man is een sleutelaar. Sleutelaars hebben vieze, vette, zwarte handen. Het hoesje ,je begrijpt het al, is niet geschikt meer als fotomateriaal.

Maar het ging er dus over dat hij zijn hoesje niet zo handig vond. Alle handige hoesjes hebben namelijk een dingetje om je telefoon uit je hoesje te trekken. Hmm.. Eigenlijk ga ik altijd meer voor het visuele aspect. Handig is bijzaak. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

Ik heb er dus eens over nagedacht. Ik bedacht een systeempje van stukjes zeil met een sneetje erin om het lintje door te trekken en het werkte nog ook. Een Trekflipje. Trots liet ik het aan Man zien. "Leuk, maar het trekflipje zit aan de verkeerde kant". "Jammer".

Misschien ga ik eens naar de markt, hoesjes bestuderen. Voorlopig staan ze gewoon in de winkel.

↧

De beige Mevrouw

September 27, 2013, 2:15 am

≫ Next: Guadalupe Shopper

≪ Previous: Trek Flipje

Er was een tijd dat ik bij het verlaten van de supermarkt meer geld uitgaf dan bij de kassa. Collectanten, straatkrantverkopers, kaartverkopers, AD abonnementaansmeerders ,bedelende junkies en ander bedwelmd gespuis wisten mij ervan te overtuigen mijn portomonnee te trekken.
Op het moment dat ik in gesprek ga, ben ik eigenlijk al om. Iedereen weet wat er tegenwoordig met het grootste deel van de opbrengsten van het goede-doelengeld gebeurd en dat die straatkrantverkoper in zijn ene hand een Galaxy S4 heeft en in zijn andere hand een pakje Malboro à zes euro, dat deed mijn sociale deur op een kier. Ik doe geen impuls schenkingen meer, denk er eerst over na. En om mijzelf te beschermen ga ik niet meer in gesprek. Ik zeg beleefd 'nee, dank U' en ga er vandoor.

'Mijn' supermarkt heeft een bonnetjes spaarsysteem. Op de achterkant staat een plaatje dat knip je uit en bij een volle kaart krijg je iets. Elke twee weken iets anders. Soms tandpasta, sausmix, wasverzachter...
Deze week Whiskas.
Bij het verlaten van de supermarkt ga ik er weer al dankU-end vandoor. Ik word geblokkeerd door een beige Mevrouw (jas, schoenen, broek, alles beige)"mag ik misschien Uw bonnetje?". Mijn beschermingsmechanisme doet zijn werk en ik zeg "nee, sorry ik spaar zelf". En dan hoor ik haar nog zeggen dat ze er nog maar twee moet en gaat verhuizen. Ik loop door.

Bij de Turkse bakker voor de deur word ik wakker. Wat doe ik? Wat een anti-sociaal wicht ben ik. Ik heb niet eens een kat! Ik spaar voor Harry. De obesitas kat van mijn zus. Harry is een schat maar hij ziet er uit of hij elke morgen twee konijntjes als ontbijt krijgt. Hij zit niet te wachten op mijn Whiskas. Ik zie de beige kat van de beige mevrouw voor me. Hij zit voor zijn bakje droge brokjes. Te wachten tot het dierendag is. Dan krijgt hij Whiskas. Gespaart van de bonnetjes. Want het zit er even niet in, duur kattenvoer. Verhuizing enzo.

En nu is het mijn schuld dat het niet door gaat. Ik ren naar huis, trek alle bonnetjes uit de keukenla en ren op mijn klompjes weer terug naar de winkel. Maar ze is weg de beige Mevrouw. Tussen de junkies en het andere bedwelmde gespuis wonen hier heel veel leuke, lieve mensen die met liefde hun bonnetje afstaan.
Ik schaam me. Heb mijn lesje geleerd en het jongetje met de lootjes voor de Grote Club actie heeft geluk.

De foto's bij dit verhaal hebben geen enkele functie. Maar ik heb geen foto van de beige Mevrouw, haar kat, of van mijzelf rennend met al die bonnetjes. Vind je dit een heel stom verhaal dan heb je tenminste nog leuke plaatjes.

↧

Guadalupe Shopper

September 28, 2013, 11:57 am

≫ Next: Kussens en een Potjasje

≪ Previous: De beige Mevrouw

Je zou misschien verwachten dat ik een enorme hoeveelheid tassen tot mijn beschikking heb. En een kast vol sjaals en omslagdoeken. Mijn telefoon in een hip hoesje en mijn autopapieren veilig opgeborgen in een zelfgemaakt mapje. Nee dus.

Ik ben niet bepaald een reclamebord voor mijn winkel. Ik heb niet eens een zelfgehaakte sjaal ,mijn telefoonhoesje heb ik weggegeven en mijn autopapierenmapje is nog van ver voor het leuke modelletje wat ik nu maak. Ik heb wel altijd een tas van mezelf. Ik heb de Appel Shopper zelf gehouden en ben daar nog steeds heel blij mee.

Maar toen kwam er een spoedbestelling (jarig meisje) en daar had ik een stukje zeil voor nodig wat ik echt nergens meer kon vinden. Lades leeggetrokken, dozen omgekeerd maar neee. Op het fietsje naar de winkel. Helaas uitverkocht. Een internetbestelling ging te lang duren. De binnenkant van mijn appeltas was gemaakt van dat stukje zeil. Je voelt 'm al aankomen, hè. Ik knipte er een vierkantje uit.

Eigenlijk knipte ik niet, ik sneed met een mesje. Ook nog eens heel gehaast. Mijn tas heeft nu dus geen binnenkant meer en ik schoot ook nog eens uit dus in de zijkant een snee van 20 centimeter. Ik ben geen reclamebord voor mijn winkel.

Eerdaags mag ik dus een nieuwe tas uitzoeken, daar word ik nog steeds heel blij van. Grote kans dat het deze word. Ik heb er alvast mijn naam op gezet. Voor wie heel snel is ,ze staat nog even in de winkel. Mocht je natuurlijk rond willen lopen met mijn naam op je tas.

En rijd je graag de dijk af met een volle boodschappentas dan is dit een hele handige tas. Mocht je natuurlijk een voordrager hebben ,dan zit er een band op om over je voordrager te trekken zodat de tas vast staat.

↧

Kussens en een Potjasje

September 30, 2013, 1:19 am

≫ Next: FolkRoze

≪ Previous: Guadalupe Shopper

Ik haakte weer eens een mandala voor op een kussentje. En toen dacht ik ,ik doe er nog één. Dochter zei "doe eens streepjes". Dat vond ik een goed plan maar ik sloeg door. Ik deed allemaal verschillende streepjes. En toen werd het een heel vreemd taps kussen. Dat ging zelfs ik niet leuk vinden.

Ik dacht even dat het een klikoproject ging worden en toen zag ik het. Mijn bloempot loop ook een beetje uit. 1+1=2, potjasje dus. Ik knoopte alle eindtouwtjes aan elkaar en dicht en het was een jasje. Nou zo zie je maar, een beetje zeuren dat ik nooit iets krijg van mezelf, heb ik opeens een super coole bloempot!

↧

FolkRoze

October 11, 2013, 4:26 am

≫ Next: Yeh!!! In de Mollie!

≪ Previous: Kussens en een Potjasje

Heel zelden heb ik een planning. Maar gisterenavond plande ik dat ik vandaag prachtige foto´s ging maken van mijn allernieuwste haaksel. Heel zelden maak ik prachtige foto´s maar in mijn hoofd is alles anders. Ik zou dus mooie foto´s gaan maken in het ochtendzonnetje wat zo mooi naar binnen valt.

Maar het licht ging niet aan vandaag. Dus maakte ik donkere wazige foto´s. Maar planning is plannig. Ik presenteer U , Folkroze. Toen ik begon met het roze garen dacht ik een kinder omslagdoek te gaan maken. Maar het ging zo lekker dus haakte ik nog wat bolletjes weg.

Om het Barbie niveau wat te dempen maakte ik een applicatie achterop. Een beetje folklore. Met een vleugje Barbie.

↧

Yeh!!! In de Mollie!

October 12, 2013, 12:20 pm

≫ Next: SterAllures

≪ Previous: FolkRoze

Ik wist van te voren dat het zou gaan gebeuren maar het is toch iets van 'eerst zien dan geloven'. En toen reageerde Brigitte op mijn vorige bericht dat ze me in de Mollie had gezien. Hupperdepup naar de winkel ,struikelend over mijn eigen voeten.

Dit is weer een bericht in de categorie opschepperij maar ach...dit voelt wel heéél erg fijn hoor. Morgen is alles weer normaal.

↧

SterAllures

October 14, 2013, 11:16 am

≫ Next: Vakantie Toestanden

≪ Previous: Yeh!!! In de Mollie!

Hartelijk dank voor alle leuke, lieve reacties op mijn Mollie avontuur. Ik moet bekennen dat het leven niet echt is veranderd. Ik maak nog steeds de w.c. schoon, doe de afwas en fiets naar school. Ik heb geen journalisten voor de deur en mijn mailbox zit ook niet vol met bestellingen.

Maar o,o,oh wat was het leuk. En nog steeds kijk ik af en toe even op pagina 8. Maar genoeg gemolliet. Naast het fietsen en schoonmaken las ik ook blogs. En zo kwam ik bij Ellebel. Ellebel haakte pompoms aan een poncho. En toen ging er een lichtje branden.

Ik haakte namelijk ook pompoms. Na heel wat gedoe want ik zag het op een italiaans blog met weinig foto´s. In ieder geval te weinig voor mij. Maar na wat oefenen had ik uiteindelijk pompoms. Trots. En wat doe je dan? Dan gaat het op Instagram.

Leuk. Moeilijk? vroeg iemand. In mijn enthousiastme zei ik dat ik het wel op mijn blog zou zetten. En toen was er iemand die dat een goed plan vond want ze wilde het ook leren. Maar ik vergat het. Ik was druk met Folkroze, moest van Merula mijn hoofd scannen, maakte stapels autopapierenmapjes omdat ik hoop dat iedereen dat voor Sinterklaas gaat vragen en ik vroeg me vooral af wanneer die Mollie nou eens in de winkel kwam.

Dus beste Instagram dames, mochten jullie mijn blog lezen, ik plaats een link naar Once Upon a Pink Moon. Hier word duidelijk uitgelegd hoe het werkt met de pompoms. Al denk ik dat jullie het waarschijnlijk al weten, want ik zie de pompoms al vaak voorbij komen. Vandaag ook bij Moos die een prachtige sjaal én een muts maakte met de pompoentjes.

Het zijn dus geen sterallures, geen onwil. Gewoon mijn warrige brein wat vergat de tutorial te plaatsen. En ik moet bekennen dat ik er zo ook wel lekker makkelijk mee weg kom.
Tijdens het plaatsen van de link zie ik dat Moos ook haar blogje net klaar heeft (ik zag de foto's op Insta) en ook een link plaatste. Nu is er dus inspiratie en uitleg genoeg om hakend Nederland van pompoms te voorzien, succes.

↧

Vakantie Toestanden

October 31, 2013, 7:35 am

≫ Next: Tas voor Stan

≪ Previous: SterAllures

Het is denk ik al een jaar geleden dat ik in een blog schreef dat het volgende klusproject in ons huis ,de slaapkamer zou zijn. We maakten ook een beginnnetje. En toen gebeurde er heeel lang niets. Het was ook niet een klusproject van het soort behangen en verven. Het was iets meer werk.
Er moest een schuifdeur vervangen worden door een deur. En moest er dus een deurpost gemaakt worden. Er zat iets op het plafond wat er van af viel zodra we er iets op smeerde. Dus het plafond moest kaal gekrabt worden. En er moesten wat lagen behang van de muur. En die muren moesten daarna gestuukt worden.
Wij hebben een badkamer ensuite zonder deur. Dat lijkt heel romantisch maar in de praktijk komt het er op neer dat je een zeiknat bed hebt als je voor het slapen gaan nog even gaat douchen. Dus ook graag klapdeuren naar de badkamer.
Op de vloer lagen plavuizen ,je zou natuurlijk kunnen doen of je gek bent en er lekker iets over heen leggen. Maar zo werkt dat niet bij Man. Hakkken dus.

Dat slaapkamer project had niet echt prioriteit bij Man. En ik ben niet de klussert in dit gezin. Er kwamen allerlei andere klus toestanden tussen door. Tot de herfstvakantie. Het ging nu echt gebeuren. Dit word zeker geen klaag bericht over Man want hij kan alles. En doet het ook. Maar lieve hemel wat maakt hij er een zootje van.
Man vindt het prettig als zijn schroevedraaier blijft liggen waar hij hem heeft achter gelaten. Maar hij heeft meer dan een schroevedraaier kan ik je vertellen.
De kast moest telkens verschoven worden dus die moest leeg. Omdat de badkamer ook gebruikt werd als gereedschap opslag en de cement mengplaats was geworden legde ik mijn kleding bij dochter op de vloer in keurige stapeltjes. En Man zijn spullen in de kleine badkamer, die eigenlijk geen badkamer meer is maar washok.

Dat leek allemaal wel okee maar ergens ging het mis. Wij hebben geen droger en in de herfstvakantie was het buiten drogen opeens voorbij. Dus tussen al het gereedschap, de witte voetstappen van de cementsokken en de stapels kleding hing overal natte was. Het stuuken gaat in dunne laagjes en tussen alle laagjes word geschuurd. Alles wit. Ook de natte was.
Die stapeltjes kleding werkten ook niet.
De kinderen gingen gezellig bij elkaar logeren. Jaa, op die kamer met de stapeltjes, die nu één grote berg was geworden. Het vinden van een schone onderbroek was opeens een hele toestand, klimmend over matrassen ,graaiend in die berg. Douchen tussen de plamuur messen en zakken fix and finisch is ook niet fijn. En bovendien werden de kinderen steeds vervelender.

Omdat we toch bij IKEA waren kocht ik strijkkralen.In de hoop dat ze iets anders zouden gaan doen dan Wii-en en t.v. kijken. Dat vonden ze leuk. En ze begrepen het. Ik niet. De eerste keer streek ik het hele bordje plat inclusief kralen. De rest van de keren verloor ik halverwege de trap de kraaltjes. Dus tussen de brokken cement en de witte voetstappen nu overal maar dan ook overal strijkkralen.
Omdat we toch bij IKEA waren kochten we ook een kraan. De kraan in de keuken lekt. Het is donderdagavond, ik heb mijn dag gevuld met vegen, stofzuigen, dweilen, gereedschap verplaatsen en koffiezetten. We trekken het luik open om de hoofdkraan dicht te draaien en we zien een rivier in onze kruipruimte.

Vorig jaar hebben wij onze zomervakantie besteed aan het schoonmaken, isoleren en droogmaken van deze kruipruimte nadat we leidingen hadden omgelegd. Dit deed dus wel even pijn. We pakten de waterzuiger en het hozen begon. Volle emmers van luik naar w.c. Dat liet nogal een nat spoor na en zoon hielp ons door dat op te dweilen met de laatste schone (droge) handdoeken die we nog hadden. Ik had zin om te gillen.
Normaal ga ik dan haken. Maar ik zit in een haakdip. Gezien het aantal pagevieuws van mijn winkel deze week (500) en het aantal verkopen (1) is nahaker een officieel scheldwoord in dit gezin. Koffiezetten dus maar.

Man zegt "ik ben er strontflauw van". (wij hebben ooit in Groningen gewoont en de leuke woorden en uitdrukkingen hebben we toegevoegd aan ons woordenboek) Boek maar een weekendje weg. Ik zeg dat hij gek is. We hebben niet eens schone handdoeken en de onderbroeken kan ik ook niet meer vinden. Laat staan zwembroeken.
Vrijdagmorgen vertrokken we naar ons favoriete vakantieland. Zeeland. We lieten de troep achter ons en daarbij de boze buien.

Een heel weekend genieten we van de zon (!) de zee en vooral van elkaar. Het was een weekend zonder wifi, zonder haken en zonder stress. Er werd (bijna) geen t.v. gekeken ,we wandelden met de hond, we lieten voor ons koken en de kinderen vermaakten zich met schepnetjes. Om de pret nog groter te maken kochten we twee hengels. Dat was een mega succes. Zoon heeft voor het eerst een hobby waar je geen stopcontact voor nodig hebt.Hij heeft zich prima vermaakt met zijn hengel. En er had geen vis last van. Dochter ving mosselen, die kookten we en werden als aas gebruikt.

Zondagmiddag had ik opeens zin om naar huis te gaan. Lekker stofzuigen, dweilen en de boel weer gezellig maken. We waren de storm voor en op tijd weer thuis.
De was was droog, de verf was droog en de muren waren glad en droog. Man had er ook weer zin in en na een uur zat het eerste behangetje op de muur. De troep is weg en nu is het afwerken. Ik ben een gelukkig mens. Heb zelfs weer zin om te haken.

↧

Tas voor Stan

November 5, 2013, 11:23 am

≫ Next: Paulus de Poncho

≪ Previous: Vakantie Toestanden

Misschien heb je 'm al voorbij zien komen. Maar omdat niet iedereen Stannel volgt of op Instagram zit, laat ik 'm ook nog even zien.
De Mama van Stan (en Nel) vroeg me een schooltas voor Stan te maken. De kleine man werd deze week vier jaar en dan ga je naar school.

Ik vond dat een hele leuke opdracht maar ook een beetje eng. De Mama van Stan is namelijk een handige Madam die zelf ook wel eens een tas naait. Dat maakt het natuurlijk wel een beetje spannend. Ook omdat ze de tas graag wilde met draagband en rugbanden. Dat was wel even stoeien. Maar ik had al ja gezegd.

Het wachten was op een heel klein gespje. En zo kwam de tas tenslotte net niet op tijd voor Stan zijn eerste schooldag wat ik heel jammer vind. Maar gelukkig werd hij wel bezorgd (altijd maar de vraag) en Mams is er blij mee. Nu Stan nog.....

↧

Latest Images